Izabrane pesme Milutina Bojića

Poznat i slavljen prvenstveno kao autor „Plave grobnice“, pesničkog opela za srpske vojnike koji su svoj život završili daleko od svoje otadžbine, tela bačenih u plave dubine Jonskog mora, Milutin Bojić je neopravdano ostao u senci velikih prethodnika pesničkih uzora, Dučića i Rakića. Ipak, čulnost njegove ljubavne lirike, intelektualnost i introspekcija, dramatika rodoljubivih stihova utemeljenih na nacionalnim, biblijskim i klasičnim mitovima i legendama posvećenim opštim pitanjima smisla čovekovog bivstvovanja na zemlji, svrstava ga među najbolje srpske pesnike.

Ritmičan i zvučan stih, izražajne i raskošne slike, unutrašnji naboj i snaga, definišu bučni mladićki vitalizam koji se opire životu i pevanju po inerciji, koristeći strah od prolaznosti kao pokretačku a ne parališuću silu. Ljubav koju Bojić opeva nije sublimisana i eterična čežnja, niti traži alibi u misticizmu, već je putena, telesna, ona koja dodiruje, omamljuje, koja se „strašću zacereka“. Povremeni akcenti melanholije i sumnje, prisutni su stoga tek da obuzdaju dekorativnost i retoričnost, sentimentalne uzdahe, i ispune fugne ovog raskošnog duševnog mozaika i kolebanjem učine uverljivijim pesnički subjektivizam koji iz svih pora kliče: „hoću te, Živote"